27 AĞUSTOS HÜZNÜ...

Canım dostumun annesini kaybettik,hayat nasıl ağlar örüyor bilemediğimiz ve hayaller kurup sanki hepsini yapabileceğimize inandırarak bizi...
ama malesef acı gerçekler gün geliyor bizim canımızı da yıkıyor en yakınlarımızı yitirmek gibi rabbim çok zor anlar sabrının nasıl olacağını bilemediğimiz,dayanılması çok zor anlar...
Bir daha anne gelmez ki dünyaya bir daha kim o gibi sevebilir yavrusunu...
İnsan yaşı ilerledikçe acılarla,kayıplarla,kalp kırıkları,sevdiklerinin kazıkları,acımasızların yargısızlıklarıyla olgunlaşıyormuş ANLADIM..
İnsan; ben dayanamam,yapamam dediklerini en sevdiklerinin başına geldiğinde öyle bir dayanıp öyle güçlü olabiliyormuş ki bu olaylarla anladım.ben kabristana defin yapılırken göremem diye düşünürken sana ihtiyacı olan insanın yanında olmak için koşarak kabristana giderken buldum kendimi
Hayat neymiş anladım gün,zaman,yer gelince yapmam dediklerini de bal gibi gögüs  gerip herşeyin üstesinden gelirmişsin ANLADIM..
.
GÜLŞAH ıma allahtan sabır diliyorum... 

SEVDİKLERİMİZİ KAYBETTİĞİMİZDE DEĞİL VARLIĞI YANIMIZDAYKEN HİSSETMEK DİLEKLERİYLE.
KEŞKE KİMSE ANNESİZ KALMASAYDI AMA EMİR BÜYÜK YERDEN BİZ ENGEL OLAMIYORUZ :(((